De vakbonden houden e-commerce tegen. Daardoor loopt de keten achter op buitenlandse concurrenten, gaat ze kopje onder en moeten nu 1233 banen verdwijnen. Deze kromredenering steekt her en der de kop op naar aanleiding van het sociale bloedbad bij de supermarktketen.
Wie van goede wil is weet dat vakbonden het uiteindelijke geen moer kan schelen hoe mensen aan hun kerstcadeaus, schoenen, vynil, aardappeltjes, kledij en-ga-zo-maar-verder komen. Online? Offline? Whatever. Vakbonden willen een dam opwerpen tegen uitbuiting. Dat is het probleem bij veel grote Duitse en Nederlandse online winkels die in België leveren.
Het e-commerce excuus
Zalando werd al omschreven als een gevangenis met schoenen, Amazon als het bedrijf met het meest giftige werkklimaat. Het kapitalisme met z’n heilige concurrentie zorgt voor flexihonger bij Belgische werkgevers, niet in het minst in de retailsector. Want een broek aangekocht bij Zalando is er één minder verkocht op de Meir. Om Zalando te verslaan, moeten we Zalando worden.
Ik verkies de omgekeerde beweging. In plaats van mee af te dalen naar de laagste gemene deler moeten we ernaar streven dat werknemers in Nederland en Duitsland betere loon- en arbeidsvoorwaarden kennen. Solidariteit met Nederlandse en Duitse werknemers en vakbonden. Solidariteit in plaats van concurrentie.
De arbeidsmarktversnippering die onlosmakelijk verbonden is met de flexihonger zal ook een crisis in de retail veroorzaken en versterken. Wiens inkomen laag en onzeker is, consumeert minder. Willen we dat vermijden, dan moeten we het roer omgooien.
De vingerwijzing richting de vakbonden past in de beeldvorming van het syndicaat van oude en conservatieve knarren. België loopt hopeloos achter omwille van de vakbond. Niks is minder waar. We kennen talloze Belgische internetwinkels, iedere handelszaak met wat toekomstvisie doet op z’n minst een gedeelte online. De winkelketens die de e-commerce boot hebben gemist en dat nu willen bekostigen op de rug van kassiers en rekkenvullers zullen ons tegenkomen, dat wel.
De heilige onderneming
Dezelfde categorie commentatoren stellen de onderneming vrij van blaam. In plaats van een massaontslag bij een winstgevende multinational aan te klagen werd een preventieve aanval op het brugpensioen gelanceerd. ’t Zou maar eens moeten voorkomen dat een Carrefour 50 plusser niet van sollicitatie naar sollicitatie pendelt of honderden brieven vruchteloos opstuurt naar werkgevers op zoek naar goedkope krachten.
Als hulpeloze kinderen laten machtige naties zich tegen elkaar uitspelen door multinationals. Een regering met ruggengraat zou helpen. Denk daar eens aan in 2019.
In het neoliberale wereldbeeld maakt de onderneming geen fouten. Integendeel, ze zijn het alpha en het omega van onze planeet. Carrefour betaalt z’n herstructurering met het geld van het personeel en de belastingbetaler (Carrefour betaalde immers maar 0,5% belasting op winst), niet met dat van de aandeelhouders. Meer dan duizend mensen afdanken heet dan spijtig te zijn, maar is uiteindelijk business as usual. Of we stellen paal en perk aan deze economische terreur of we doen gewoon verder en wachten op het volgende massaontslag.
Tijd voor tegengif
Mouwvegen bij de het grootbedrijf omschrijft de essentie van het economische beleid van een kapitalistisch land, hier en in Davos. Als hulpeloze kinderen laten machtige naties zich tegen elkaar uitspelen door multinationals. Een regering met ruggengraat zou helpen. Denk daar eens aan in 2019.
Een flexicontract, liefst tot 67 of later. Ons belastinggeld via een ommetje bij het ministerie van financiën op de rekening van een multinational. De winsthonger bereidt de crisis van morgen voor. Tijd voor tegengif, tijd voor solidariteit in plaats van concurrentie, tijd voor stabiele tewerkstelling in plaats van flexihonger.