Vandaag werk ik in een Brussels hotel. AXA België heeft maandag namelijk zijn – opgelet, belangrijk woord – intentie bekendgemaakt om 650 mensen aan de deur te zetten. En men wil er geen gras over laten groeien. Drie aaneensluitende dagen volgestouwd met gedetailleerde info per ‘Business Unit’ kunnen we daar in dat hotel off site verwachten. We, de ‘syndicale partners’ zoals CEO Jef Van In ons maandag collaboratief in de media noemde. Hoeveel mensen moeten waar verdwijnen, binnen welke termijn en hoeveel mag hen dat kosten in deze tijden waar ook zij, na jaren van voorspoed, ongetwijfeld de nodige ‘zuurstof’ nodig zullen hebben. Hopelijk heeft men het geduld om te luisteren naar onze bekommernissen en vragen. Maar we moeten ons geen enkele illusie maken. AXA België heeft onder druk van Parijs de lijnen – focus, transform – duidelijk uitgezet. Grote kans dus dat zoals maandag aangekondigd vele mensen die jarenlang het bedrijf loyaal ten dienste zijn geweest, voor die diensten met een sociaal plan worden bedankt. Maar wat heet sociaal?
De digitalisering en lage rente zijn er niet plotsklaps enkele maanden terug gekomen. Zij zijn er al lange tijd en ook wij als vakbond zijn diezelfde lange tijd al vragende partij om rond deze existentiële uitdagingen aan tafel te gaan zitten. Wat we kregen tot afgelopen maandag waren vage antwoorden, dure woorden en/of vragen om geduld. Men ging wel doorwerken aan een plan deze zomer (wat ook gisteren gebleken is). We hoorden ondertussen ook van het plotse vertrek van voormalig CEO Frank Koster (verrassing!) alsook enkele andere collega’s van het directiecomité. We vernamen de input van een externe consultant. Maar veel kregen we daarvan niet te zien en betrokken zijn, neen, dat was bezwaarlijk aan de orde. Sinds maandag staan we natuurlijk weer noodgedwongen in het defensief en voor je het weet dreig je weer als vakbond langs die zijde door the usual suspects geframed te worden. De vakbonden die niet om kunnen met verandering. Verworven rechten ten allen koste willen behouden en vooruitgang afremmen. Hoor ik daar iemand ‘brugpensioen’ roepen? Helaas voor sommigen, maar dat is wat LBC-NVK betreft niet onze – opgelet hier komt ie opnieuw – intentie. Wij staan al lang open voor elk debat, hoe moeilijk ook. Maar it takes two to tango. En daar had de Franse verzekeringsreus in het verleden duidelijk geen zin in. Ondanks dat syndicale partnership waarvan zo mooi sprake maandag.
Wij hopen ten stelligste dat de collega’s uit de sector zich niet aan dit voorbeeld zullen spiegelen en wél de moed en empathie hebben om met voldoende aandacht, respect en tijd het gesprek met ons aan te gaan. Wij hopen verder ten stelligste dat ook alle andere betrokken actoren inzien dat het vijf voor twaalf is, zoniet al vijf na twaalf is en dat de digitalisering die voor vele consumenten ongetwijfeld een zegen is, diezelfde consument als werknemer nog zwaar op de maag zou kunnen gaan liggen. De werknemer die nu denkt gevrijwaard te zijn van het scenario waarin de axa-collega’s zich nu in bevinden, zou, hoe goed geschoold hij vandaag ook denkt te zijn, wel eens sneller dan hij beseffen kan, eveneens het slachtoffer dreigen te worden van de technologische vooruitgang ten behoeve van het gebruiksgemak van zijn klant. En dan zal ook hij verwachten dat zijn werkgever met de syndicale partners, zonder dat de hakbijl van het collectieve ontslag boven zijn hoofd hangt, de nodige tijd neemt om, met respect voor zijn jarenlange inzet, zijn lot te beslechten. Het brugpensioen zal dan misschien helemaal al van tafel verdwenen zijn. Dus dat zal alvast de discussies wat versnellen.