Wereldwijd wordt strijd gevoerd voor sociale bescherming. Voor drie vierde van de wereldbevolking is een minimumloon, werkloosheidsuitkering, pensioen of een toegankelijke gezondheidszorg nog steeds niet vanzelfsprekend. Integendeel: bij de minste tegenslag komen zij in de problemen. Het zal je maar gebeuren: ziek worden en geen behandeling kunnen betalen, een oogst zien mislukken en zonder inkomen vallen of een leven lang werken en niet van een pensioen kunnen genieten.
Een gevaarlijk engagement
In de strijd voor sociale bescherming loopt het middenveld voorop: vakbonden, mutualiteiten en sociale organisaties. Maar in landen zoals Colombia, Guatemala of de Filippijnen is dit een gevaarlijk engagement. Syndicalisten en activisten worden geïntimideerd, gearresteerd, aangevallen en zelfs vermoord. Overheden nemen amper noemenswaardige initiatieven om dit tegen te gaan, of werken de straffeloosheid nog verder in de hand door middenveldsorganisaties te criminaliseren.
Op het eiland Negros bijvoorbeeld, in het Zuiden van de Filippijnen, zetten Rosalie en Endric Calago zich al jaren in voor de verarmde boerenbevolking. Rosalie als gezondheidswerkster, en Endric als ondervoorzitter van een lokale boerenbevolking. Vorig jaar werden beiden doodgeschoten, en hun huis in brand gestoken. Hoewel er aanwijzingen dat het Filippijnse leger een hand heeft in de moorden, is de zaak nooit ernstig onderzocht.
Dit lijkt misschien ‘ver van ons bed’, maar dat is het natuurlijk niet. Het zijn vaak partnerorganisaties van Belgische vakbonden, mutualiteiten en sociale organisaties die het slachtoffer worden van deze gewelddaden. Collega’s dus. Mensen die dezelfde strijd voeren als syndicalisten en activisten hier. Alleen laat de repressie hen niet toe om dit op een normale manier te doen, en echt stappen vooruit te zetten in de richting van sociale rechtvaardigheid.
Onze verantwoordelijkheid
België kan en mag dit niet zomaar laten gebeuren. Via ontwikkelingssamenwerking draagt het zelf, al dan niet rechtstreeks, bij tot de uitbouw van sociale bescherming in het Zuiden. Wanneer het werkelijk bekommerd is om de situatie van de lokale bevolking, en mensenrechten ernstig neemt, dan moet het er op toe zien dat diegenen die er voor opkomen, gehoord en beschermd worden, en niet bestreden. Uiteindelijk is dat gewoon een zaak van consequent beleid.
Ook bij het bepalen van de economische agenda van ons land, dient die logica te worden gehanteerd. En dan mag er al eens vaker over het muurtje worden gekeken. De vrijhandelsakkoorden die de Europese Unie afsluit met landen als Colombia en de Filippijnen versterken de positie van multinationals en de lokale elite, en leiden tot loonvermindering, en de afbraak van sociale rechten en voorzieningen voor de gewone bevolking. Is het protest daartegen dan niet legitiem?
Stop the killings!
Sociale bescherming is een basisrecht, waar iedereen toegang toe zou moeten hebben. Dat mensen een doelwit worden enkel en alleen omdat ze opkomen voor dit recht, is absoluut onaanvaardbaar. Overheden moeten nu hun verantwoordelijkheid opnemen, en dan niet alleen in woorden, maar ook in daden. En dat niemand zegt dat daar geen mogelijkheden toe zijn. Wanneer levens op het spel staan, dan is gelatenheid beslist niet gepermitteerd.
Stop the killings! Justice now!