De Colombiaanse president Juan Manuel Santos ontvangt de Nobelprijs voor de vrede 2016. Hij krijgt die voor z’n inspanningen tijdens de vredesonderhandelingen met rebellenbeweging FARC. Een definitief vredesakkoord zou een decennialange burgeroorlog in het land beëindigen. Dat het voorlopige vredesakkoord nipt werd afgekeurd in een referendum, is waarschijnlijk een domper op de feestvreugde voor het Nobelcomité. Ze weerhielden zich er wel van snelsnel de laureaat te wijzigen.
Doodseskaders en politieke gevangenen
Santos komt uit één van de invloedrijke clans die al decennialang Colombia regeren. Het is dan ook niet zo dat z’n beleid fundamenteel anders is dan dat van z’n voorgangers. Colombia is één van de meest gevaarlijke landen voor activisten en vakbondsleiders. Doodseskaders worden ofwel gedoogd ofwel georganiseerd door de politieke elite in het land. Activisten, boeren- en vakbondsleiders, die de plundering van hun land door multinationale ondernemingen aanklagen lopen tegen een kogel aan of spenderen meerdere jaren achter de tralies.
Vakbondsleider Huber Ballesteros is een politieke gevangene die sinds 2013 vast zit. Het regime van Santos handhaaft z’n arrestatie, hoewel de aanklacht dubieus is en er vooralsnog geen proces heeft plaatsgevonden. Ook op demonstraties schiet de staat met scherp. Eerder dit jaar werden twee inheemse boeren vermoord door de oproerpolitie tijdens een landelijke staking. Dat alleen doet de vraag rijzen waarom Santos überhaupt op het lijstje kandidaten mocht staan. En dat hij in z’n eentje de trofee zou krijgen voor de vredesdeal met FARC is ook maar vreemd. It takes two to tango. Een netwerk van mensen, ook leiders van FARC, de overleden Venezolaanse president Hugo Chavez en de Cubaanse president Raul Castro hebben evenzeer bijgedragen tot vrede in Colombia.
Obama & Europa
Er kleeft bloed aan deze Nobelprijs. Nu, het moet niet verbazen dat het Nobelcomité zich aan een elitaire tunnelvisie van jewelste zondigt. In 2009 ontving de Amerikaanse president Barack Obama de prijs hoewel hij nog geen poot had uitgestoken. Later zou hij samen met een dozijn Europese landen (In 2012 won de Europese Unie) Libië met de grond gelijk bombarderen. Voor de vrijheid, weet u wel. Het Noord-Afrikaanse land bleef in chaos achter en werd een thuishaven voor IS en ander terroristisch gespuis. De bommenwerpende drone werd het favoriete wapen in het noorden van Pakistan. Kinderen en andere onschuldigen werden er collateral damage.
Het hele Nobelgebeuren is een elitair onderonsje van wereldleiders, elkaar schouderklopjes gevend voor reële of geveinsde vrede. Je zou bijna wensen nooit op het lijstje kandidaten te verschijnen, laat staan het ding te winnen. Vrede onder de knoet van een repressieapparaat en multinationale plunderaars kan in ieder geval nooit echte vrede zijn.