Daags voor Open VLD en N-VA het sociaal akkoord tussen werkgeversorganisaties en vakbonden claimden, blonken mandatarissen van beide partijen uit in gif spuien over het interprofessioneel akkoord (IPA).
Afzwakking strenger brugpensioen in IPA. Vakbonden en werkgevers willen opnieuw dat belastingbetalers/jongeren hun feestje trakteren.
— Peter Dedecker (@peterdedecker) 11 januari 2017
Wanneer de ING’s, Catterpillars en AXA’s van deze wereld een sociaal bloedbad aankondigen vallen de donkerblauwe twitteraars in de eerste plaats het brugpensioen aan. Ik en andere jongeren zouden het kind van de rekening zijn. Wij horen kwaad te zijn op graaiende babyboomers. Is dat zo? Moet ik kwaad zijn op m’n ouders in het hypothetische geval ze op brugpensioen zouden zijn?
In een herstructureringsdossier is de eerste vraag die een vakbond stelt: ‘hoe kunnen we zoveel mogelijk mensen aan het werk houden?’ Bij ING stelde de personeelsvertegenwoordiging voor de beschikbare arbeid te herverdelen door iedereen een kortere werkweek te laten presteren. Gezien de miljardenwinst van de grootbank is dat perfect betaalbaar. De directie weigerde. Wanneer alle voorstellen op een njet stuiten, wordt naar een sociaal verantwoorde vorm van afdanking gekeken. Brugpensioen kan dus een plan B zijn. Het blijft een afdanking, allesbehalve een feestje zoals Dedecker tendentieus tweette.
1 job voor 8 werkzoekenden
Tegenstanders van het brugpensioen schermen met activering en omscholing. Iedereen moet langer aan het werk. Wat is het perspectief van een 50 plusser op de arbeidsmarkt? In november 2016 stonden 158 739 Vlamingen ingeschreven als werkzoekenden (bron: RVA). Dat is een optimistisch werkloosheidscijfer want jongeren die door het verstrengen van het recht op een inschakelingsuitkering naar het OCMW zijn verbannen zitten daar bijvoorbeeld niet in, maar zijn wel op zoek naar een job. 56 209 van die werkzoekenden zijn ouder dan 50 jaar. In diezelfde maand bood de VDAB 19 050 vacatures aan. Dat wil zeggen dat er maar voor 1 op 8 werkzoekende Vlamingen een job is. Zolang dat probleem niet opgelost wordt, zal de impact van activeringstrajecten zeer beperkt zijn. Wat Dedecker en co eigenlijk zeggen is: ‘beste 50 plusser, concurreer met je ontslagen collega’s voor een beperkt aantal jobs. Een groot deel van jullie zal zich tot aan de pensioengerechtigde leeftijd hoofdzakelijk met activeringstrajecten bezig houden.’
Meer werkloosheid = lagere lonen
Waarom deze maneuvers om oudere werknemers langer op de arbeidsmarkt te houden? Het antwoord lezen we in een artikel op de website van Trends.
‘Vanaf vijf kandidaten voor één functie is er een spanning en vanaf drie is er zware spanning. Als je voor een vacature drie kandidaten hebt en één ervan is niet gepast voor de job, dan heb je amper keuze. Dan heb je ook geen onderhandelingsstrategie.’
Rekruteerder Bernard Hensmans meent dat de spanningsindicator, het aantal niet-werkende werkzoekenden ten opzichte van het aantal vacatures, te laag is. Met deze opgekuiste term zegt mijnheer Hensmans eigenlijk dat hij meer werkloosheid wil om z’n onderhandelingspositie als werkgever te versterken. Hoe meer zielen er vechten voor één job, hoe sneller je iemand vindt die het wil doen voor minder geld. De vrees voor een krappe arbeidsmarkt en bijgevolg werknemers met een sterke onderhandelingspositie en hogere lonen is dan ook het licht waarin je het hele langer werken-verhaal best ziet.
Ik laat me geen generatieconflict aanpraten
Volgens boze twitteraars moet ik als jongere overigens kwaad zijn omdat ik opdraai voor het brugpensioen van m’n oudere collega’s. Een deel van mijn sociale bijdragen en belastingen gaat inderdaad naar bruggepensioneerden. Dat heet solidariteit. Toen ik werkloos was hebben werkenden m’n uitkering betaald. Ik trof geen schuld aan m’n werkloosheid net zomin de oudere werknemers van Caterpillar schuld treffen aan hun brugpensioen. Ik laat me geen generatieconflict aanpraten. Wie wel eens verantwoording mag afleggen zijn de aandeelhouders van Caterpillar. Het bedrijf draait een miljoenenwinst en dankt enkele duizenden werknemers af. De winsten worden geprivatiseerd, de lasten zijn voor de samenleving. We horen hier als gemeenschap, regering, vakbonden en twitterende parlementsleden paal en perk aan te stellen. Zolang we dit niet doen, mag burgpensioen voor mij het plan B blijven.